Οι συγκινήσεις δεν είναι στον εγκέφαλο!

Σε ένα μικρότατο αρθρίδιο, που η διεύθυνση τού “Βήματος τής Κυριακής” έδωσε ελάχιστη σημασία, ρίχνοντάς το σε κάποια γωνία, κρύβονται συγκλονιστικά μηνύματα καθώς επιβεβαιώνεται ακόμα μια φορά ο Ράιχ για τα όσα...
έλεγε σχετικά με τη θωράκιση τού χαρακτήρα.

Με τίτλο: “Η αλλαντοτοξίνη ”σιδερώνει” και τα συναισθήματα” μαθαίνουμε πως ούτε λίγο ούτε πολύ, οι έχοντες και έχουσες κάνει χρήση αλλαντοτοξίνης για να εξαφανίσουν τις ρυτίδες τους, είδαν με οδύνη(;) ότι δεν μπορούσαν πλέον να νιώθουν συγκινήσεις!

Δηλαδή δεν ένιωθαν οργή. Αλίμονο! Σε μια κοινωνία που δημιουργεί καθημερινά οργή μεγατόνων;

Ούτε φόβο; Αλίμονο! Σε μια κοινωνία που παράγει τόνους φόβου κάθε βράδυ στα δελτία ειδήσεων;

Ούτε αγάπη; Καλά γι’ αυτό δεν τρέχει τίποτα, τι είχαμε τι χάσαμε…

Είναι καλά γνωστό, σε όσους έχουν τολμήσει να κάνουν ψυχιατρική οργονοθεραπεία, ότι ορισμένες φορές μια απαλή πίεση από το γιατρό οργονοθεραπευτή σε ένα μυώνα μπορεί να ανασύρει από τα βάθη τής σωματικής μνήμης συγκινήσεις, που σχετίζονται με το παρελθόν, ακόμα και με τις στιγμές τής γέννησης. Ο τρόμος, ο φόβος, η μανία, η απέραντη θλίψη, η σχεδόν θανατηφόρα νοσταλγία, η απόλυτη ανημπόρια, η οργή, ο πανικός (και άλλες συναισθηματικές διακυμάνσεις) κρύβονται θαμμένα (θωρακισμένα) στο σώμα μας. Ακριβώς αυτά είναι που διαμορφώνουν ποικίλες σωματικές στάσεις, που στην ουσία είναι χαρακτηρολογικές συμπεριφορές, επειδή κάθε στάση τού σώματος αντιστοιχεί σε στάση ζωής, καθώς πυροδοτείται από τις βαθιά κρυμμένες συγκινησιακές μνήμες.

Η στάση τού κορδωμένου στρατηγού, το “φουσκωμένο μπαλόνι” που έχεις την αίσθηση ότι αν τον τσιμπήσεις με μια καρφίτσα θα σκάσει με πάταγο, ο υποτακτικός φοβισμένος ανθρωπάκος, ο εξυπνάκιας, ο είρωνας, ο οργίλος, το παλικαράκι και αμέτρητες άλλες στάσεις και συμπεριφορές, είναι στην ουσία δεσίματα στον χαρακτήρα πάγια και αμετακίνητα, επειδή συνδέονται με το απολύτως υλικό και ενεργειακό φαινόμενο τής μυϊκής ακαμψίας.

Ο προϋπάρχων χαρακτήρας μας (από το χαράσσω, αφήνω σημάδι, θωρακίζω), είναι αυτός που καθορίζει τη μετέπειτα εξέλιξη τής συμπεριφοράς μας, είτε είναι φαλλική, δηλαδή επιθετική που κρύβει φόβο στην ουσία, είτε σχιζοφρενική που δείχνει φόβο και κρύβει λύσσα, είτε παθητική που δείχνει ευγένεια και κρύβει την κόλαση κ.λπ., κ.λπ.

Το κόρδωμα, το φούσκωμα, το ζάρωμα, η υποταγή και μύρια όσα ακόμα, δεν είναι φυσικές ανθρώπινες στάσεις. Μπορεί να είναι τακτικές επιβίωσης, που είναι δυνατό να εμφανιστούν σε στιγμιαίες και συγκεκριμένες ανάγκες επιβίωσης. Εάν είναι μόνιμες στάσεις τότε είναι άκαμπτη θωράκιση, με άλλα λόγια βαριά παθολογικά φαινόμενα.

Είναι η υπεραναπλήρωση τής ανημπόριας τού ανήμπορου ατόμου, (νηπίου, παιδιού) που άλλες φορές με σκληρότητα, άλλες με εκδικητικότητα και άλλες με οργή, ή φόβο βρίσκει διέξοδο και αναπλήρωση για να υπάρξει.

Η ανάγκη επιβίωσης τού ανήμπορου παιδιού που δέχεται τη βία εκφρασμένη με χίλιες μορφές από τους ισχυρότερος, μπορεί να έχει τη μορφή συρρίκνωσης, μανίας, οργής, τρέλας, παθητικότητας και πολλά ακόμα.

Στην πορεία τής ζωής του είναι δυνατό να φουσκώνει, είτε με το στιλ τού στρατηγού, είτε με το ανόητο στιλ τού ράμπο για να δείχνει ότι αξίζει και κυρίως για να κάνει τους άλλους να φοβούνται κι έτσι ν’ αποφύγει τη μνήμη τής βίας, που τη βλέπει φαντασιακά να έρχεται συνεχώς ακόμα και όταν αυτή δεν υπάρχει.

Φυσικά αυτή η θωράκιση εκφράζεται άμεσα στην ερωτική ζωή, όταν οι φαλλικοί τύποι χαρακτήρα δίνουν στις γυναίκες και καταλαβαίνουν ξεσκίζοντας και αποδεικνύοντας με αυτό τον τρόπο τον “ανδρισμό” τους, ή αδιαφορώντας γι’ αυτές, που στην ουσία είναι η άλλη όψη τού ίδιου νομίσματος.

Ο Ράιχ ήταν ο πρώτος επιστήμονας που έδειξε ότι η γλώσσα τού σώματος δεν σχετίζεται – μόνο – με την ανάπτυξη τού φαλλικού (κορδωμένου, παλικαρά), αλλά με κάθε γνωστή εξέλιξη τής ανθρώπινης προσωπικότητας όπως υστερίας, σχιζοφρένειας κ.λπ. Αυτά μας τα εξηγεί αναλυτικά στο βιβλίο του “Άνθρωπος σε παγίδα”, ο μαθητής τού Ράιχ, Έλσγουορθ Μπέικερ, Εκεί επεξεργάζεται το ζήτημα με γλώσσα που απευθύνεται κυρίως στους ειδικούς τού χώρου τής ψυχιατρικής και ψυχολογίας και σε όσους έχουν πάθος να κατανοήσουν τα μυστήρια τής θωράκισης τού χαρακτήρα.

Μια από τις σημαντικότερες ανακαλύψεις τού Ράιχ, στο χώρο τής θωράκισης, ήταν ότι ο χαρακτήρας, εκτός από τον εγκέφαλο, έχει έδρα και το σώμα, όπου “θάβει” με μαεστρία τις επώδυνες συγκινήσεις όταν το άτομο βρίσκεται στη νηπιακή και παιδική ηλικία. Αυτό ακριβώς αναφέρει και το σχετικό αρθρίδιο στο “Βήμα” βάζοντας κάτω από τις γραμμές, αόρατο μεν αλλά ολοφάνερο το κολοσσιαίο ερώτημα:

Πού βρίσκονται οι συγκινήσεις, στον εγκέφαλο, ή στο σώμα;

Το ερώτημα απαντάται με την ανακάλυψη επιστημόνων ότι η ουσία που χρησιμοποιείται για να “σιδερώσει¨τις ρυτίδες στο πρόσωπο, η αλλαντοτοξίνη, εκτός από το “σιδέρωμα” τού δέρματος, καταφέρνει να “σιδερώνει” τις συγκινήσεις!

Οι γνωρίζοντες από οργονοθεραπεία είναι πλήρως ενήμεροι για το μεγάλο φόβο που βρίσκεται σε σημεία τού προσώπου τους, για τη απέραντη οργή, που κρύβουν οι μασητήρες, και για άλλες συγκινήσεις που υπάρχουν χιλιοστά κάτω από την επιφάνεια, οι οποίες για να έρθουν στο προσκήνιο δεν χρειάζεται τίποτα άλλο, παρά ενεργειακή φόρτιση και κατάλληλη επεξεργασία τού χαρακτήρα ή τού σώματος.

Ωστόσο, οι συγκινήσεις δεν ανεβαίνουν στην επιφάνεια, όταν έχουν παγώσει στους μυώνες. Με άλλα λόγια, όταν δεν πάλλεται ή δεν κινείται ο μυικός ιστός και ό,τι άλλο στον οργανισμό έχει ακινητοποιήσει η αλλαντοτοξίνη, τότε το άτομο δεν νιώθει συγκινήσεις, αποδεικνύοντας έτσι περίτρανα ότι οι συγκινήσεις δεν είναι στον εγκέφαλο, ή μόνο σε αυτόν, αλλά κυρίως βρίσκονται θαμμένες και παγιωμένες στη θωράκιση!

Ιδού το σχετικό κείμενο:

Η αλλαντοτοξίνη «σιδερώνει» και τα συναισθήματα

Μια από τις γνωστές παρενέργειες της αλλαντοτοξίνης τύπου Α (πιο γνωστής με την εμπορική ονομασία botox), η οποία χρησιμοποιείται ευρέως στην κοσμητική ιατρική, είναι ότι μειώνει την εκφραστικότητα του προσώπου. Τώρα επιστήμονες του Κολεγίου Μπάρναρντ στη Νέα Υόρκη ανακάλυψαν ύστερα από μελέτη μία ακόμη παρενέργεια: όπως είδαν, η διάσημη αντιρυτιδική θεραπεία κάνει το άτομο να μην μπορεί να νιώσει συναισθήματα. Είναι γνωστό ότι η αλλαντοτοξίνη τύπου Α δρα παραλύοντας τους μυς που προκαλούν ρυτίδες. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι το άτομο που έχει υποβληθεί στη θεραπεία δεν έχει πλήρη εκφραστικότητα στο πρόσωπο- η εικόνα του μοιάζει σαν «παγωμένη». Η παγωμένη όμως εξωτερική εικόνα μπορεί να… παγώνει και τον εσωτερικό κόσμο όσων υποβάλλονται στη θεραπεία, σύμφωνα με τον επικεφαλής της νέας μελέτης Τζόσουα Ντέιβις.

Κατωτέρω η σχετική ιστοσελίδα:

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=51&artId=307386&dt=27/06/2010%20Page

http://vickytoxotis.blogspot.com/